اشعار

قلب عـوالـم گر در این ایـام شاد است            از یـمن مـیلاد جـواد ابن الجـواد است

مـا لـذّت هـر جـود را بـا او چـشیـدیم            ورنه به ظاهر مرد بخشنده زیاد است

وقتی کرامت‌های او بی‌حد و مرز است            بازار حـاتم‌های این عـالَـم کـساد است

هر کوچک این قوم خود مردی بزرگ است            در پـنـج سـالـی او امامِ اعـتـقـاد است

در کـاظمینِ او شود هر اشک، لبخـند            زیرا برای شیـعـیان باب المـراد است

روی نـیـاز مـا به سمت بی‌نـیاز است            بر حاجت ما او اجـابت را نهـاد است

مشهد اگر نـزدیک باشد بستِ طـوسی            راه ورود مـا فـقـط بـاب الجـواد است

وقـتی که تـمـامی مـلائک، مـولا           از حُـسن تو گویـند یکـایک، مولا

این ذرّه کـجا و آفـتـابی چـون تو           «کَیفَ اَصِفُ حُسنَ ثَنائِک» مولا؟

*******************

شُـکــر کـبــوتـرِ هــوایِ تـوأیـم            نفـس نفـس زیرِ لـوای توأیـم

مــدافــعــانِ حـــرمِ زیــنـــبـــیـم           فــدائـیـانِ ســامــرایِ تـوأیـم

نوری درخشید و به عالم روشنا داد            هادی شد و ره را نشان بر آشنا داد

ظلمت زدود از دهر و چندان فیض بخشید            تـا بـر کـویـر جـانـمـان آب بـقـا داد

آیات قـرآن را تلاوت کرد و تفـسیر            تا سینه ها را جلوه ای از هل اتی داد

حقِّ صراط المستقیم اش را ادا کرد            وقتی که دل را نوری از خیرالنسا داد

بـا آیـه هـای روشن رفـتـار خـوبش            هر دم نشانی از صفای مجـتـبی داد

هادی همان نور هدایت گستری که            راه هـدایت را نـشـان تا کـربـلا داد

حـقِّ مـعـلـم دارد او بـر گــردن مـا            درس زیارت جامعـه تعـلـیـم ما داد

با روح دین دلهای ما را آشنـا کـرد            ما را ز رأفت راه در حصن رضا داد

می بوسم آن دستی که او این دستها را            دست علی، یعنی به دستان خـدا داد

تکـرار شد حُبِّ عـلی تا چارده بـار            وقتی که او شرح علیِّ مرتضی داد

شرح غدیر از او به دست ما رسیده            با یک هدایـتـنـامه مشقی از ولا داد

آری هدایتگر به کشتیِّ غـدیـر است            یعنی خدا سکّان به دست ناخـدا داد

دشمن به خوبی از مقامش با خبر بود            او انـتـشـار نـهـضت خـون خـدا داد

اصلاً جهادش گوشۀ تبعید گـل کرد            وقتی به خیل شیعیان درس وفـا داد

درس وفـا بر عهـد، در ایـام سخـتی            درس صبوری را به هنگام بـلا داد

درس اقـامت در مـسیـر اسـتـقـامت            درس شـجـاعـت در ره آل عـبـا داد

درس خشوع و بندگی در محضر حق            درس تواضع با همه مردم به ما داد

شب زنده داری نیز کار هر شبش بود            حـقِّ عـبـادت را به دستـان دعـا داد

حق یتـیـمان و فـقـیـران و مساکـین            حق ضعیفان را به هر قیمت بها داد

هر سائلی از کوی او حاجت روا شد            حاجت نگـفـته پاسخ هر بنده را داد

تنها حـسن دارایی خود را نـبخـشید            او نیز هر چه داشت در راه خدا داد

بـا نـا امیـدان از در امّیـد بـنـشـست            بر بی پناهان رو گشاده جاه و جا داد

جود و کرم لطف و عطا نیکی و احسان            با این فـضائـل حـقِّ دستان عطا داد

حتی ز دشمن روی خود را بر نگرداند            پـور عـلـی حـق بشر را تا کجـا داد

تنها بـشر نه، بلکـه حـیوانات را هم            دستان پُر مهرش نوازش از صفا داد

این خانواده اصلا از ریشه کریـمند            اما بـشر حـقِّ ذَوِی القُـربی کجا داد

حقِّ ذَوِی القُربی نشد هرگز رعایت            با اینکه هر چه داشت آل مصطفی داد

حقِّ خلافت را از اول غصب کردند            مـزد رسـالـت را رذالت برمـلا داد

از ابـتـدا تا انـتـهـا حـق را ربـودنـد            باطل به جای حق نشست و حکمها داد

فـرمـود با گـریـه رئیس مـذهـب ما            دشمن به ما یا تیغ یا زهـر جـفا داد

گه درد سیلی و سنان و ریسمان بود            گه شرح غربت را ذبیحاً بالقـفا داد

امـا مـهـیــا بـاش آقـا خــواهــد آمـد            آنکه روایات ظهورش وعده ها داد

سرچشمه فیض حی سرمد آمد           آئـیـنـۀ نـور حُـسن احـمـد آمـد

تبریک به ثامن الحجج باید گفت           چـارم عــلـی آل مـحــمّـد آمـد

*************

گـل نغـمۀ شادی از منـادی آمد           از سوی مدینه بانگ شادی آمد

بـا آمـدن طـنـیـن بال جـبـریـل           عـطـر نـفـس امـام هـادی آمـد

پخش سبک  

با صفـاتر شد بهشت دین و مکـتب            جـام دلـهـا شـد ز خوشحالی لبـالـب

نـوۀ سـلطـان بـه دنـیـا آمـد امـشـب ** تـهـنـیـت یا اُمّ ابـیهـا

ذکـر ما نـام خـوشِ دلـبـر            چشم مَلَک ز شعف شد تر

دیـده گـشـوده به این دنـیـا            هـــادیِ آل پــیــغـــمــبــر

خوش آمدی پسر زهرا، خوش آمدی پسر زهرا

******************************

یـا امــامِ هــادی ای نــور خــدایــی            تـو ولـیُ الله و مـصـبـاحُ الـهُــدایـی

گـل گـلـزار جـواد بـنُ الـرّضـایـی ** به فدایت جان و تن ما

عـالـم امـکـان گــلـبــاران            گـشـتـه ز مــقــدم تــو آقـا

شـامـل حـال مـا گــشـتــه            لــطــف دمـــادم تــو آقـــا

خوش آمدی پسر زهرا، خوش آمدی پسر زهرا

******************************

ای جمالت وَجهِ حُـسـنِ حَـی ّیـکـتـا            ای نــگـــار هـــل اتـــایـــیِّ دل آرا

آرزو داریم به زودی یـابن زهـرا ** سامرا گردد نصیب ما

در دلـــمــان داریـــم آقـــا            حاجت صحن و سرایت را

جــادۀ کــرب و بـلایـی هـا            مــی گـــذرد از ســـامــرا

خوش آمدی پسر زهرا، خوش آمدی پسر زهرا

پخش سبک  

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

بر قلب اهل عالم، با وَجد و شور و شادی           تـابـیـده در ذلـحـجّـه، نـورِ امامِ هـادی

***********************

از بـرکـتِ قــدومِ، امــامِ اهـلِ ایــمـان           شهر مدینه امشب، شد رشک باغ رضوان

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

***********************

او که فلک از یُمنِ، میلاد او دلشاد است           قنداقه اش به دستِ، آقا امام جواد است

در این بهار شادی باشد به لطف زهرا           عـیـدی مـا بـه دسـت جـواد آل طـاهـا

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد
***********************

روشن شبِ وجود از، مـاهِ امامِ هادی           هــســتـیِّ مـا فــدایِ راهِ امــامِ هــادی

ما با اطاعت از تو محبوب کـبریائـیم           در آرزوی فـیـض دیـدار سـامـرائـیـم

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد
***********************

مـا را دعـا کـن آقـا، اهـل ولا کـن آقا           راهـیِ ســرزمـیـنِ، کـربــبـلا کـن آقـا

ای عشق تو همیشه، همراه و همدم ما           بده ز لطف و رحمت، رزق مُحـرّم ما

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

پخش سبک  

به دلـهـا آمـد، شـوق دمـادم           مدیحه خوان شد، تمامِ عـالَم

میخـوانم آیـۀ نـور و تبارک           میلاد حضرتِ هادی مبارک

وقـتِ سُــرور اهـل ولا شـد           عـیـد میـلاد ابن الـرضا شـد

جانم فدای امام هادی، جانم فدای امام هادی

***************************

برلبِ خوبان مدح و ثنـایش           جانِ دو عـالَـم، بـادا فـدایش

آمده آن که نور نمایان است           عادتش رأفت و جود و احسان است

تو بر خـلایق بابُ الـمرادی           خـوش آمـدی یا امـامِ هـادی

جانم فدای امام هادی، جانم فدای امام هادی

***************************

ای وادی تـو، راهِ شـهـیـدان           ای ذریـۀ، شـــاهِ شــهــیـدان

دلهـا را زائـر کـربـبـلا کـن           رزق محـرم ما را عطا کن

روی لب داریم، نوای حسین           دعا کن شویم، فـدای حسین

اباعبدالله، ابا عبدالله، اباعبدالله، ابا عبدالله

پخش سبک  

مــژدۀ رحـمـت آمـد از عــالـم بـالا            ابن الـرضای دوّمـیـن آمـد به دنـیـا

عـالـم امـکـان هـمه گـلـبـاران شـده            چـشـمۀ رحمت جاری و روان شده

نور امامت جلوه و عیان شده، ای عزیز زهرا

امـام هـادی سـیـدی، خـوش آمـدی

**********************

خـدا رو قـلـب هـمـۀ هـستی نوشتـه            سـامـرۀ تو آقـا جـان خـودِ بـهـشـتـه

کی میـشـه آقـا، جـانِ مـن فـدای تو            داد مـیـزنـه این،عـبـدِ بـی نـوای تـو

کعبۀ عشقم صحن سامرای تو، ای عزیز زهرا

امـام هـادی سـیـدی، خـوش آمـدی

**********************

گل پسر امام رضا خوشحال و شادِ            عـیدی مـا به دسـتـهـای امـام جـوادِ

ای گـل زهـرا صـلـه ای به مـا بـده            مریض عـشـقـیـم نمی گـیم شـفـا بـده

فقط آقا جان به ما کـربـلا بـده، ای عزیز زهرا

امـام هـادی سـیـدی، خـوش آمـدی

پخش سبک                           (به سبك السلام ای خاتم پیغمبران)

تـو ولی کـبـریـایـی جـلـوۀ نـور خـدایـی           پور حیدر جان زهرا نور چشم مصطفایی

جهـانی با صفـا، شده از مـقـدمت           نظر کن سوی ما، ز لطف و مرهمت

عـلـی مـولا عـلـی، عـلـی مـولا عـلـی

***********************

تو امام و مقتدایی مظهر لطف و صفایی           ای پناه بی پناهان سـرور و مولای مایی

دلم خـورده گره، به تار موی تـو           که هر دم پَر زند، به سوی کوی تو

عـلـی مـولا عـلـی، عـلـی مـولا عـلـی

***********************

بر دلم حک شد جمالت ای مه و مهر و ولایت           آرزو دارم بـبـیـنـم آن حـریـم با صفـایت

گل پـیغـمـبـری، ز گـل ها برتری           عـزیز فاطـمه، تو عـشق حـیدری

عـلـی مـولا عـلـی، عـلـی مـولا عـلـی

***********************

ای که عمری در فراقت منتظر ماندم بیایی           روز و شب ذکر لب من مهدی زهرا کجایی

الا یا مـهـدیا، تویی مـشگـل گـشـا           یگـانه مـنـجی و، طـبـیـب درد ما

ابـاصــالــح بــیــا، ابـاصــالــح بــیــا

از ابتدا گِـل من را خـدا مـطهّـر کرد            و بعد عشق تو را در دلم مـقـدّر کرد

به نـور ناب نگـاه چهـارده خـورشید            وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد

زلال ناب ولایت به جان من نوشـاند            سپس تـمام دلـم را به نام حـیـدر کرد

به فضل و رحمت زهرا سرشت قلبم را            زلال اشک مرا از تبـار کـوثـر کرد

سپس کمی نمک روضه در وجودم ریخت            به عطر سیب حسینی مرا معطّر کرد

مرا اسیر غزلهای چشم تو می‌خواست            نگـاه روشنـتان را کمیت پـرور کرد

چگونه می‌شود الطاف بی کران تو را            چگونه می‌شود ای با شکوه باور کرد

خـدا اراده نـمـوده که شاعـرت بـاشم

همیشه هر سحر جمعه زائـرت باشم

به غیر وادی عشق تو نیست وادی ما            ولایـت تـو مـبــانـیِّ اعــتــقــادی مــا

شکوه بی حد تفسیر شیعه برکت توست            رهین محـضر تو فـقـه اجـتـهـادی ما

میـان چـشـم تو آیـات فـتـح را دیـديم            خـروش تو شـده روحـیـۀ جهـادی ما

و آيـه آيـه قـنـوتـت تــرنّـم مـلـکـوت            خلوص سجـدۀ تو مـسلک عـبادی ما

همیشه نور هدایت چراغ محفل ماست            به لطف این که تو هستی امام هادی ما

اگر کم از جـلوات جـلالی ات گـفـتیم            بـذار این همه را پـای کم سـوادی ما

شـدیـم مـثـل گـدایـان ســامـرائـی تـو            مگیر خرده بر این خواهش زیادی ما

چه می شود که گـدایِ گدای تو باشیم

چه می شود بپـذیـری فـدای تو بـاشیم

همیشه می وزد از مرقدت نسیم بهشت            پُر است صحن و سرای تو از شمیم بهشت

کنار گـنـبد و گـلـدسته های تو دیـدیـم            شکوه عرش خدا، شوکت عظیم بهشت

عبور می‌کند از بین صحن اطهر تو            مسير روشن حق، راه مستقیم بهشت

همیشه رزق من از دست با کرامت توست            میان جنت الاعلی تویی نعـیـم بهشت

همين که چشم من آقا به چشم تو افتاد            شدم اسيـر نگـاهت شدم مقـیـم بهشت

دوبـاره شـوق زيـارت هوائـيـم کرده            منم کبوتر صحن تو، یا کـریمِ بهشت

میان صحن و سرایت کبوترم کردی

تو بال های مرا نـذر این حرم کردی

بخوان زیارت پُر محتوای جامعه را            بخوان که خوب بفهمم بهای جامعه را

بخوان که روح بگیرد ولی شناسی مان            بخـوان و شرح بـده آيه آيه جامعه را

نگاه روشن تو ای «مَعادِنُ الرَّحمَة»            بنا نهـاده در عـالـم بـنـای جـامـعه را

میان عرش و زمین، در تمامی ملکوت            بـبـیـن تـجـلّـی بی انتهـای جـامعه را

بگیر دست مرا، «عادَتُکُمُ الاِحسان»            ببار بر دل من روشـنـای جـامعـه را

تو خواستی که فـقط پیـرو ولی باشیم

همیشه در خط مولایـمان عـلی باشیم

بخوان مرا که به عشق تو مبتلا باشم            بـخـوان مرا که هـوائي سـامـرا باشم

چه خوب می‌شود آقاي من شوي تا من            تـمـام عـمـر در اين آستـان گـدا باشم

مرا اسير خودت کن که با عنايـاتـت            ز بـنـدهـاي تـعـلـق دگـر رهـا بـاشـم

نگـاه روشنت اعجـاز بي حـدي دارد            طلا و مس نه، نظر کن که کيميا باشم

تو خانۀ دل من را تکان بده شايد....            ...در آسـتـانـۀ تـو زائـر خــدا بـاشـم

بده برات زيارت که يک شب جمعه            کـنـار قـبـر شـهـيـدان کــربـلا بـاشـم

شوم دوباره دخيل دو قبر شش گوشه            فــدائـي تـو و اربــاب بـا وفــا بـاشـم

تـمام دار و نـدارم هـمه فـداي حـسين

چه می‌شود که بميرم شبي براي حسين

خورشيد پر تـلألو هـفت آسمان شدي            ذي الحجه شهير زمين و زمان شدي

با اهدنا الصراط تو شد راه، مستـقـيم            وقتي كه حمد خواندي و تفسير آن شدي

تـكــثــيـر گـشـتـه آيــۀ ايـاك نــعــبــد            از آن زمان كه هادي اهل جهان شدي

ابـن الجـواد! تا كه گـدايـت شـديـم ما            مثل پـدر كـريم شدي، مهـربـان شدي

تا سفره هاي دست كريم تو پهـن شد            ما ميهمان شديم، تو هم ميـزبان شدي

امـروز بر دريـچـۀ قـلـبـم نـزول كـن

لطفي كن و مرا به غلامي قـبول كن

هر وقت شيعه سائل و محتاج می‌شود            درياي لطف و جود تو موّاج می‌شود

دل را به دست غير تو هرگز نمی‌دهم            از اين قضيه عـشق تو انتاج می‌شود

پرهاي جبرئيل نگـاهم در آتش است            وقتي كه خاك پاي تو معراج می‌شود

در امتحـان رشتـۀ عـشـق و ولاي تو            هر كس كه زير دَه شده اخراج می‌شود

تو پـادشـاه كـشـور ديـنـي بـدون شك            گـاها عـمـامه بر سر تو تاج می‌شود

امـروز بـر دريـچـه قـلـبـم نـزول كن

لطفي كن و مرا به غلامي قـبول كن

امروز آمـديـم كه عـيـدي به ما دهـيد            يك گوشه، يك كنار به ما نيز جا دهيد

چشمان ما به دست شما خيره گشته‌اند            تـا كـه مـجـوّز سـفـر ســامــرا دهـيـد

از اين چل و دو سال فقط لحظه‌اي بس است            تـا بـا اشـاره‌اي دل ما را جـلا دهـيـد

از الـتـمـاس پُـر شـده دستـان خـالـيـم            وقـتـش شده كه تكه نان بر گـدا دهيد

گـفـتـنـد كه بـلا سبـب قـرب می‌شـود            بي زحمت اي طبيب به ما هم بلا دهيد

امـروز بـر دريـچـۀ قـلـبـم نـزول كن

لطفي كن و مرا به غلامي قـبول كن

ای به عشقت دل از بـلا ایـمن           ای ز مهر تو جان و دل روشن
ای که هستی به شهره شهرۀ دهر           مـظـهــر نـور قــادر ذوالـمـن

ای که هستی یگانه هادی دین           نام تو چون عـلـی خـیـبـر کـن
حب تو می رباید از سر هوش           مـهـر تو می دهـد تـوان بر تن
گـر بـیـایـد بـه مکـتـب درست           بــدر آیـد فــرشـتـه اهــریـمـن
مکـتب فضل را تویی صاحب           بخشش و جود را تویی معـدن
بود از وصف تو قـلـم عـاجـز           نـطـقـم از مـدح تو بود الـکـن
مـحـو وصف تـو بـودم نـاگـاه           هـاتـفـی داد مــژده ای بـر مـن
فرش تا عرش غرق آیین است           شـب مـیـلاد هـادی دیـن است

آسمـانـیـست جـلـوه های شما           روی چشمان ماست جای شما

حضرت جـبـرئیـل با بـالـش           طاق نصرت زده برای شما

هرکسی که شنیده گفته چنین           بی نـظـیـر است ربّـنـای شما

هـمـۀ بـرگ هـای پــایـیـزی           می شود سبـز زیر پـای شما

با دو دسـتـان خـالـی ام دارم           چـشـم امـیـد بر عـطـای شما

و بـرای قـیـامـتـم کـافـیـسـت           نـخـی از گوشـۀ عـبـای شما

از مسیـر خـطا بـرم گـرداند           روشـنــایـی رد پــای شــمــا

افـتـخـار تـمـام مـا این است           شـده آقــای مــا گـدای شـمـا

شب برای خودش سلیمان است           زائـر صبـح  سـامـرای شما

عشق ما بر شما ارادی نیست

عشق ما جز امام هادی نیست

ای صفا بخش انجـمن هادی           رونق یاس و یـاسمن هـادی

گل خوش عطر و بوی زیبارو           عـلـت رویـش چـمـن هـادی

دهـمـیـن نـور محض آل الله           پــدر دومـیـن حـسـن هــادی

در جمال تو منعکس شده است           روشـنـایـی پـنـج تـن هــادی

در قـنـوتت فـرشتـه ها بودند           به دو دست تو بوسه زن هادی

بی نظـیری در انتقاد و کلام           هستی استاد در سخن هادی

شیر در پرده را که جان دادی           روح تـازه بـده به من هادی

روز محـشر در ازدحـام بیـا           نـام مـا را صدا بـزن هـادی

همه محتاج یک دعای توأیم           حاجت قلب مرد و زن هادی

واکن از کاروبار ما گره را

تـا بـبـیـنـیـم مـاه سـامـره را

آسـتـانـت هـمـیـشه پـا بر جا           ابـتـدایـت هـمـیـشـه نـا پـیـدا

ای عــلـی چــهــارم شـیـعـه           نــــــوۀ اول امـــــام رضـــا

ایـهـا الـهـادی ای امـام نـقـی           دهمین حجّـت ای امام هـدی

صاحب اقتدار و شوکت حق           رهـبـر و مقـتـدای مذهب ما

با وجودت همیشه می نـازیم           بــه تــمـــام اهـــالـــی بـــالا

اعـتـقـادات مـا درسـت شـده           با فـرازهـایی از دعـای شما

جامعه ساز ماست جامعه ات           نـسـخـۀ رشـد روح انـسانهـا

نـگـذاری بـه سـیـنـه هـا داغِ           دیـدن صحـن سـامـرایـت را

در زمانت سه بار شد تخریب           بـارگـاه شـریـف کرب و بلا

ای ولــی خــدا زبــانــم لال           تو کجا مجـلس شراب کجا؟

ظرف غـمهای تو لبالب بود

اشک تو نذر اشک زینب بود

زدل سرود مدحـتت، سر عاشقانه می‌کنم           مِنَ الازل اِلـی الابـد تو را بهـانه می‌کـنم

اگر نـوای رب کنم خـدای را طـلب کـنم           من از هـدایت تو سـر بر آستـانه می‌کنم

شه دهم فقط تویی، چهارمین عـلـی تویی           به نـام نـامی عـلـی تو را بهـانه می کـنم

نه ترک ذکر تو کنم نه حد شکـر تو کنم           نـدای اعـتـلای تو به هر زمانه می کـنـم

تویی که بر هدایتت هزار خضر تشنه لب           منم که آب زنـدگی طلب ز خـانه می کنم

مدیـنـۀ دل مـرا ضریـح طـور کـرده ایی           چه سجده ها به مقـدم گـل سمـانه می کنم

بگو به شکر نعـمت خـدای حیِّ لامکـان

سلام ما درود ما به جدِّ صاحب الـزمان

دل رمـیـده ام بـه یـک، نـگـاه مـایـل آمده           به سایـۀ حـضور تو اسیـر و حـایـل آمده

تو آن یم کرامتی که از خروش بخششت           طمع کنان و سرکشان دلم به ساحل آمده

ز موج خوش نگاهی‌ات ز موج خیر خواهی‌ات           به اوج بی سپـاهـی ات هـزار سائـل آمده

دلم گرفته بوی تو نـشسـته کُـنج کوی تو           طلب کـند سبـوی تو که سـاقـی دل آمـده

به چشمک ستاره ها چه خیره شد نظاره ها           به یثرب است اشاره ها که ماه کامل آمده

ولــیِّ حـیِّ داوری؛ ســلالــۀ پــیـمـبـری

ز نسل پاک کوثری؛ تو حیدری حیدری

تـو نـاشر حـقـیـقـتـی تو مـظهـر ولایـتی           تـو هـادی طـریـقـتـی تو کـشـتی هـدایتی

تویی شراب ناب من حساب من کتاب من           شفـاعـتم به دست تو به حال ما رعـایتی

نه وصف توست کار من نه مدح تو شکار من           تو صید وصف داوری ز بس که خوش حکایتی

مرا به خویش بنده کن بیا و مُرده زنده کن           مسیح جان خسته کن ز بی کسان حمایتی

میان حصر دشمـنـان امیـد قـلب دوستان           طـلایـه دار شیـعـیـان امـیـر بـا درایـتـی

به روز غم مرا ببر به سوی خود کشان کشان

سلام ما درود ما به جـدِّ صاحب الزمان

در پیـروی از عشیره‌ات شیعه شدم            در پـرتو حُـسن سیره‌ات شیعه شدم

هـادی قـلـوب حـق طـلـب ادرکـنـی            با جـامـعـۀ کـبـیـره‌ات شـیـعـه شـدم

***************

منـظومـۀ معـرفـت بـدان جامعه را            در فکر و دل و جان بنشان جامعه را

گر راه نجـات طالـبـی، حجّـت حـق            فرمود سه مرتبه: بخوان جامعه را

**************

داریـم ز دوسـت مـاتـم و شـادی را            عـزّ و شرف و غـیرت و آزادی را

صد شکـر که جا به دفـتر دل دادیم            گـلـواژۀ عـشـق حـضرت هـادی را

اهل ولا مـرحـبـا فـصـل سـرور آمـده            سـیـنـۀ سیـنـای دل مـرکـز طـور آمده

سـاقـی تـوحـیـد بـا جـام طـهـور آمـده            جلوه گر از بـرج غـیب آیت نـور آمده

محـو شده بـاطل و حـق بـه ظـهـور آمـده

که گشته روشن به او چشم و دل خاص و عام

بیا به بستان وحی فـیض دگر را ببین            به دست شمس الضحی رشک قمر را ببین

روی ملک را نگر، جن و بشر را ببین            با پدری چون جواد بهین پسر را ببین

عـلـی بـخـوانـش ولـی پـیـامـبـر را بـبـین

امـام هـادی است این هـدایـتـش مـسـتـدام

دهُــم ولــیِّ خــدا امــام ایـن نُـه وراق            به علم او پایبند هشت جهان هفت طاق

شش جهت و پنج حس بدو بَرَد اشتیاق            فتد در این چار بام بدون مهرش فـراق

اگـر دو عــالـم کـنـد به مـهــر او اتــفـاق

بـه ذات یـکـتـا شـود جـحـیـم، دارالـسـلام

مــحــبّـت او بُــوَد عــنـایـت واســعــه            به امر و نهیـش مـدام جـاذبه و دافـعه

ز فیض او شد قـوی بـاصره و سامعه            عـنـایـتـی از کـفـش عـنـاصـر اربـعـه

حــکــایـتـی از دمـش زیــارت جــامـعــه

کز آن هـزار آفـتاب درخشد از هر کـلام

بـیـا به بیت الـولا جـمـال داور بـبـیـن            جـمـال داور نگـر روی پیـمـبـر ببـین

کـمـال خـیـرالنـسـا جـلال حـیـدر ببین            کـنـار ابن الرّضا رضای دیگـر ببـین

جـواد را بـا گـلـی بـهـشـت پـرور بـبـیـن

بهشت از این گـل گرفت آبـرو و احـترام

ابـوالحـسن کـنـیـه و عـلـی بود نـام او            ز حــور دل مـی‌بـرد کـبـوتــر بـام او

پــرنـــدگــان هـــوا شــیــفــتــۀ دام او            درنـدگـان زمیـن اشـک فـشـان رام او

چـشـمـۀ آب حـیات جرعـه‌ای از جـام او

الا الا تـشـنــگــان از او سـتــانـیــد جــام

پناه من کوی او نگاه من سوی اوست            کعبۀ من سامره قـبلۀ من روی اوست

رشتۀ توحید من سلـسلـۀ مـوی اوست            بهشت در سایـۀ قامت دلجـوی اوست

جهان هـستی هـمه پُر از هیاهـوی اوست

عـالـم خـلـقـت کـنـد در حـرمـش ازدحـام

به هر کجا ساکنم مرا وطن سامره است            تکلمم روز و شب به هر سخن سامره است

نقل سخن سامره نُقل دهن سامره است            مرا به حجش چه کار؟ بهشت من سامره است

که خاک آن مظهر حیّ زمن سامره است

به صبحگاهش درود به شامگـاهش سلام

بر این زمین آسمان دوخته چشم نگـاه            بر این زمین آورد مَلَک ز گردون پناه

از این زمین می‌وزد نور به عرضِ اله            از این زمین یافت دل به سوی معبود راه

در این زمین خـفته‌اند دو آفـتاب و دو ماه

نرجـس نیکـو سرشت حکـیـمه با دو امام

بگـوش عـالـم رسـد نـدای این خاندان            دودۀ آدم شــود فـــدای ایـن خــانــدان

ناز به شاهـان کـنـد گـدای این خاندان            خـلـقـت هـستی بود برای این خانـدان

زبـان «میـثـم» کـنـد ثـنـای ایـن خـانـدان

هماره در روز و شب همیشه در صبح و شام

سرچـشمۀ فـیـض حی سرمد آمد            آئـیـنـۀ نــور حُـسـن احـمــد آمــد

تبریک به ثامن الحجج باید گفت            چــارم عــلــی آل مـحــمّــد آمــد

********** سید هاشم وفایی ***********

گـل نـغـمـۀ شـادی از منـادی آمـد            از سوی مـدیـنه بانگ شادی آمد

بـا آمــدن طـنـیـن بــال جـبــریـل            عــطــر نـفــس امـام هــادی آمـد

********** سید هاشم وفایی ***********

بر لشکر کفر چیره‌ات باید خواند            خورشید به شام تیره‌ات باید خواند

درس ادب و ولایـت و تــقـوا را            در جـامعه کبـیـره‌ات باید خـواند

در مکـتـب عشق اوستادی هادی            ریحـانـۀ حضرت جـوادی هـادی

چون نام تو خار چشم دشمن باشد            گوییم جهـان فـدات هـادی هـادی

در میـان جـامـعـه از آه خود با مـاه گفتم           أیها الهادی الـنقی؛ یابن رسول الله گـفـتم

نامتان تا بر زبـان آمد به سـامـرّا رسیدم           ذکرکم فی الذاکرین را در میان راه گفتم

نیمه شب از مویتان از لیلةالقـدرم نوشتم           صبح شد از رویتان از فالق الإصباح گفتم

آسمان چـشم هایم را کـمی ابری کـشیـدم           زیر باران قطره قطره از شما آنگاه گفتم

خاک‌های صحنتان مرطوب شد مانند ساحل           رو به دریا ایستادم از غمی جانکاه گفتم

خانه‌ات آباد ای مرد غریب ای مرد تنها           خواستم از غربتت چیزی نگویم؛ آه گفتم

آبـرو دارم ولی با شوق لبـخـند رضایت           از گـنـاهان خـودم بینی و بیـن الله گـفـتم

بیت هـشتم بود سـامرّا برایم مشهدی شد           سمت خورشید خراسان جمله‌ای کوتاه گفتم

گفتم از شمس الشموس و تو همان شمس الشموسی           من ندانسته شما را تو شما را مـاه گـفـتم

ما اندکـیم و خـیل دشمن، بی‌شمارند            ما چند فرد، اینان همه، چندین هزارند
این ظلمت شب، این شما، این راه صحرا            یاران من، این قوم، با من کار دارند

امشب مرا در کـربـلا تـنها گـذارید            آخر عـزیزان شما، چـشم انـتظارند
من در پـی ارشـاد ایـنـانم، دریـغـا!            ایـنان، مصـمّم از برای کـار زارند
هر کس بماند با من اینجا، کشته گردد            یاران من، یکسر قـتـیل این دیـارند
اینان نه تنها، تـشنۀ خون من استـند            حتی به فکر خون طفل شیرخوارند
اینجا جواب العطش، تیر سه شعبه است            اینجا به حلق تشنه خنجر می‌گذارند
فردا در ایـنجا، دسته‌گـل‌های مـدینه            لب تشنه، زیر خارها، جان می‌سپارند
فردا شوم، از چار جانب تیـرباران            این تیرها باید ز پـشتم سر در آرند
فردا، تـمام کـوه‌ها، بر من بگـریـند            فـردا تـمام سنگ‌هـا، بر من بـبارند
فردا تمام قصۀ ما را، در این دشت            شمشیرها، بر خاک، با خون می‌نگارند
زوّار من، تا بیـشتر بر من بسوزند            با خود کتاب نخل « میثم» را بیارند

امشب سپاه حق و باطل صف کشیدند            یک دسته حق، یک دسته باطل برگزیدند
در انـتـظـار صبح فـردا می‌خـروشـند            یک دسته جان، یک دسته جانان می‌فروشند

یک دسـته راه نـار را در پیـش دارند            یک دسته عشق یار را با خویش دارند
امشب حسینیون نمی‌گـنجند در پوست            فردا بود معراجشان از دوست تا دوست
امشب بـلا جـویان عـاشـق در نـمازند            فردا به نوک نیـزه سـرها سر فـرازند
امشب دهد آل عـلـی را پـاس، عـباس            فردا کـنـند اهـل حـرم عـباس، عـباس
امـشب شـود از شـرمِ سـقـا آب، دریـا            فـردا شود از اشک او سیـراب، دریـا
امشب شود وقف ولایت هستِ عباس            فردا جـدا گـردد ز پیکـر دست عباس
امشب به جـای آب، سـقـا اشـک دارد            فردا نه دست و نه عَلَم نه مشک دارد
امشب شب است و نغـمۀ قـرآن اکـبر            فردا عـطـش بـازی کند با جـان اکـبر
امشب عـلـی دور پـدر گـردد هـمـاره            فردا بود زخـمـش به پـیکـر بی‌شماره
امشب فـلک بازی کـنـد با جـان لـیـلا            فـردا شـود نـقـش زمـیـن قــرآن لـیـلا
امشب علی اصغر کند شب زنده داری            فردا شود خونش ز حلـق تشنه جاری
امشب سکینه چون کـبوتر می‌زند بال            فردا زیارت نامه می‌خـواند به گـودال
امشب شب است و زینب و اشک شبانه            فـردا بـگـیـرد اجـر خـود از تـازیـانـه
امشب چو گل زینب گریبان را دریده            فــردا شــود زوارِ رگ هـای بــریــده
امشب سرشک از چشم پیغمبر روان است            فـردا سر فرزند زهـرا بر سنان است
امشب حسین است و شب و چشم تر او            فـردا زند فـواره خـون از حـنـجـر او
ای کاش امشب آسـمـان از ره بـمـانـد            مه جای نور از دیده با ما خون فشاند
ای کاش خـورشید از افق بیرون نیاید            تـا جـانـب گـودال شــمـر دون نـیـایـد
ای کاش عـمـر آسـمـان پایـان پـذیـرد            تا خـیـمـه‌هـای فـاطـمـه آتـش نـگـیـرد
ای اسب ها خون جای اشک از دیده بارید            فــردا مـبــادا روی قــرآن پـا گـذاریـد
ای سنگ دشـمن نـشکـنی آئیـنه‌اش را            ای نیزه نشکافی به مقـتل سیـنه‌اش را
ای اشک امشب مونس چشم ترش باش            ای فـاطمه فـردا تو بالای سرش باش
ای جان عالم بال زن از تن برون شو            ای چشم "میثم" گریه کن دریای خون شو